Dobrzy nieznajomi (2023)

Zastanawiasz się Gdzie obejrzeć „Dobrzy nieznajomi (2023)” cały film online?

Widok z okna na miejską panoramę kryje w sobie skomplikowane piękno, które ujawnia się w każdej chwili, gdy patrzymy na migoczące światła i dynamiczne życie ulic. Takie myśli mogą przychodzić do głowy, zwłaszcza jeśli podobnie jak samotny Adam (Andrew Scott), spędzacie długie godziny przed ekranem komputera, klepiąc teksty w Wordzie. To skomplikowane piękno nie jest jednak łatwe do uchwycenia, ponieważ szyba wieżowca, w którym mieszka Adam, działa jak niewidzialna bariera. Chroni przed doświadczaniem świata w jego surowej, nieprzewidywalnej formie. Jest jak fototapeta albo wygaszacz ekranu – piękny, ale statyczny obraz, który przypomina o narastającym dystansie od prawdziwego życia. Dystansie, który z każdą minutą wydaje się coraz trudniejszy do pokonania.

Fabuła i Tematyka

Bohater „Dobrych nieznajomych” mieszka w opustoszałym drapaczu chmur à la „High Rise” Bena Wheatleya na obrzeżach Londynu, ale mogłaby to równie dobrze być warszawska Złota 44. Przez większość dnia Adam próbuje pisać autobiograficzny scenariusz o bólu dyskryminacji, jakiego doświadczył na angielskiej prowincji. Idzie mu to jednak z umiarkowanym skutkiem. Gdy słońce zachodzi, a światła wielkiego miasta tworzą odpowiedni nastrój, ładuje zioło do futurystycznego waporyzatora, bierze bucha i odpala nieśmiertelne „Power of Love” od Frankie Goes to Hollywood. Potem zasypia. Potem wstaje i odpala komputer.

Melancholia jego rutyny to tylko symptom wrażliwości „Dobrych nieznajomych”; choć nieco egzaltowanej i budowanej ze znajomych klisz, to jednak wciąż pulsującej od emocjonalnej prawdy. Z osobliwego rytmu dnia i nocy bohatera wyrwą dwa wydarzenia: poznanie jedynego sąsiada, atrakcyjnego Harry’ego (Paul Mescal) oraz podróż do domu rodziców, co przywoła wspomnienia ich tragicznej śmierci sprzed kilkudziesięciu lat.

Aktorstwo i Postacie

Andrew Scott w roli Adama emanuje autentycznością, przechodząc płynnie od melancholii do chwil głębokiej refleksji. Jego kreacja jest pełna niuansów, co sprawia, że postać Adama staje się niezwykle przekonująca i złożona. Scott potrafi w jednej chwili oddać wewnętrzne rozdarcie swojego bohatera, by zaraz potem przejść do momentów introspekcji, w których Adam wydaje się zanurzony w swoich myślach i wspomnieniach.

Paul Mescal jako Harry jest równie przekonujący, oferując postać pełną uroku i tajemnicy. Jego Harry jest postacią, która z jednej strony jest magnetyczna i przyciągająca, a z drugiej strony skrywa w sobie wiele niedopowiedzianych historii i emocji. Mescal z wielką precyzją pokazuje różne odcienie swojego bohatera, co sprawia, że widzowie nie mogą oderwać od niego wzroku.

Relacja między nimi rozwija się subtelnie i z delikatnością, tworząc unikalną dynamikę opartą na wspólnej samotności i poszukiwaniu bliskości. Ich interakcje są pełne niewypowiedzianych słów i gestów, które mówią więcej niż dialogi. Wspólne sceny Scotta i Mescala są naładowane emocjami, a ich wzajemne zrozumienie i wsparcie tworzą głęboko poruszający obraz dwóch zagubionych dusz, które znalazły w sobie nawzajem coś, czego szukały przez całe życie.

Reżyseria

Andrew Haigh stawia znak równości pomiędzy minionym a możliwym, rozgrywając przeszłość i przyszłość na tej samej płaszczyźnie czułej narracji. Jego bohaterowie, dwóch samotnych mieszkańców wielkiego wieżowca, szybko połączy głębsze uczucie, które zrodzi się niespodziewanie i intensywnie. W końcu „love is like an energy,” jak śpiewa Holly Johnson, ale w filmie Haigha to uczucie ma też zdolność magicznego wskrzeszania zmarłych. To zaskakujące posunięcie reżysera nadaje opowieści dodatkowy wymiar, w którym miłość staje się nie tylko katalizatorem emocji, ale i mostem łączącym różne wymiary czasu i istnienia. Czy to tylko metafora, czy też coś więcej? Haigh pozostawia widzowi przestrzeń do refleksji, pokazując, że miłość, niezależnie od epoki czy okoliczności, ma w sobie coś z magii, coś, co wykracza poza zwykłe, codzienne doświadczenia.

Muzyka i Kinematografia

Pomieszczenia rodzinnego domu wypełnia nagle zgiełk radości z ponownego spotkania. Matka (Claire Foy) zarzuci syna pytaniami o okres rozłąki, ojciec (Jamie Bell) uśmiechnie się zapraszająco znad szklaneczki whisky. Ząb czasu obszedł się z rodzicami łaskawie, a właściwie – wcale. Są bowiem młodsi od Adama o co najmniej kilka lat, ubrani tak samo jak w dniu, gdy ich stracił, bez choćby jednej zmarszczki na twarzy.

Scenografia i Efekty Specjalne

Genialny zabieg wybrzmiewa tu jak reżyserska deklaracja, jasny unik przed pociągającym romantyzowaniem traumy. Rozmowy przy rodzinnym stole, choć głęboko poruszające, nigdy nie przestają przypominać o swojej dziwacznej nierzeczywistości.

Montaż i Tempo

Haigh bardzo mądrze rozkłada reżyserskie akcenty, ze współczującym ciepłem opowiadając o osobistej rozsypce, przez którą życie przypomina nie drogę, ale nieskończoną pętlę. Choć fabularnie osadzony w temacie homoseksualnego wykluczenia i nieprzepracowanej żałoby, dotyka też jako uniwersalna refleksja nad współczesną męskością z zamykaniem się na emocjonalne problemy na czele.

Dialogi

W jednym z najbłyskotliwszych momentów filmu protagonista wciska się im w nocy do łóżka. Znów jest dzieckiem, które w ramionach matki szuka schronienia przed przerażającym przemijaniem. Jest też dorosłym mężczyzną, który po raz ostatni wtula się w czasy, w których wszystko było prostsze.

Emocje i Wpływ Filmu

Film Haigha za materiał źródłowy obiera powieść „Strangers” Taichiego Yamady. W odróżnieniu od wcześniejszej adaptacji Nobuhiko Obayashiego „Ijintachi tono natsu”, „Dobrzy nieznajomi” porzucają horrorowy rodowód na rzecz wyciszonej refleksji nad naturą pamięci i nigdy nieprzepracowanej straty.

Niepokój wypiera kameralność i elegancja. Podróż przez widma traum ma w sobie coś z „Po życiu” Hirokazu Koreedy – duchy trwają w ludzkiej codzienności jako kompanowie do rozmowy.

Gdzie obejrzeć cały film online?

Jeśli zastanawiasz się gdzie obejrzeć „Dobrzy nieznajomi (2023)” cały film online, warto skorzystać z wyszukiwarki linków do filmów i seriali: gatunek dramat.