Reżyser: Sofia Coppola
Premiera: 2023-10-27
Kraj: Italy
Ocena PG: R
Czas trwania: 1 godzin 50 minut
Występują:
Sofia Coppola ponownie zabiera nas w podróż przez meandry życia w złotej klatce, tym razem skupiając się na postaci Priscilli Presley. Czy udało jej się tchnąć nowe życie w historię znaną z popkultury?
„Priscilla” rozpoczyna się w 1959 roku, w momencie, gdy Elvis Presley (w tej roli Jacob Elordi) odbywa służbę wojskową w Niemczech Zachodnich. W tej samej wojskowej bazie stacjonuje Paul Beaulieu, ojciec 14-letniej Priscilli (granej przez Cailee Spaeny). Reżyserka, Sofia Coppola, koncentruje się na dojrzewaniu młodej dziewczyny, która dorasta w cieniu jednej z największych ikon rock’n’rolla.
Film głęboko wnika w życie Priscilli, ukazując, jak z jednej strony jest ona uwięziona w świecie pełnym luksusu, a z drugiej zmaga się z życiem pod dyktatem innych osób. Coppola z niezwykłą wrażliwością przedstawia codzienne wyzwania, z którymi Priscilla musi się mierzyć, pokazując, jak trudne może być odnalezienie własnej tożsamości, gdy jest się nieustannie porównywanym do kogoś tak znanego i wpływowego jak Elvis.
Tematy uwięzienia w luksusie, kontroli nad życiem przez innych oraz poszukiwania własnego „ja” są głęboko poruszane, a film staje się nie tylko biograficzną opowieścią, ale także uniwersalną historią o dojrzewaniu i odkrywaniu siebie. Coppola mistrzowsko balansuje między intymnymi momentami a szerokimi kadrami, które oddają zarówno blask, jak i cienie życia w blasku sławy.
Tonacja filmu jest melancholijna, a nastrój raczej przygnębiający. Coppola doskonale oddaje uczucie zamknięcia i bezradności poprzez długie, powolne ujęcia oraz subtelne, lecz wyraźne akcenty dźwiękowe. Przez większość seansu obserwujemy, jak Priscilla snuje się niemrawo po różnych rezydencjach – najpierw rodziców, później Elvisa.
Te przestrzenie, choć luksusowe i przestronne, zdają się być dla niej pułapkami, w których nie może odnaleźć prawdziwej wolności ani szczęścia. Kamera często skupia się na detalach – delikatnych ruchach, spojrzeniach, które mówią więcej niż słowa. Wyraźnie czuć, że bohaterka jest zagubiona w świecie pełnym bogactwa, ale pozbawionym prawdziwej radości i sensu. Coppola mistrzowsko buduje atmosferę, która przytłacza widza, zmuszając go do zastanowienia się nad losem Priscilli.
Dźwięki otoczenia, takie jak cichy szum wiatru, odgłosy kroków na marmurowej posadzce, czy echa dalekich rozmów, potęgują wrażenie izolacji. Muzyka, choć subtelna, idealnie dopełnia obraz, dodając mu głębi i emocjonalnej intensywności. Wszystko to sprawia, że film jest nie tylko opowieścią o Priscilli, ale również refleksją nad samotnością i poszukiwaniem własnej tożsamości w świecie pełnym pozorów.
Cailee Spaeny jako Priscilla Presley dostarcza przekonującej roli młodej kobiety zagubionej w świecie pełnym oczekiwań i ograniczeń. Jacob Elordi jako Elvis jest odpowiednio charyzmatyczny, choć jego rola zdaje się być bardziej dekoracyjna niż centralna. Obie postacie są dobrze zarysowane, jednak brakuje im głębi, która mogłaby uczynić ich relację bardziej angażującą.
Sofia Coppola potrafi z powodzeniem zarysować postaci kilkoma kreskami i stworzyć unikalny nastrój. Jednakże w „Priscilli” jej styl momentami wydaje się rozwlekły i nieco monotonny. Choć jej podejście do przedstawienia historii jest interesujące, to długie sceny bez większej akcji mogą niektórym widzom wydać się nużące.
Ścieżka dźwiękowa filmu to prawdziwa mieszanka stylów – od klasyków Elvisa po utwory Dolly Parton. Choć muzyka dodaje filmowi pewnego uroku, momentami wydaje się być jedynie tłem dla rozwleczonych scen.
Kinematografia jest jednym z jaśniejszych punktów filmu. Piękne kadry i starannie dobrana scenografia doskonale oddają atmosferę lat 50. i 60., a także wewnętrzne życie bohaterów. Coppola ma talent do tworzenia wizualnych opowieści pełnych detali.
Tempo filmu jest powolne, co może być zarówno zaletą, jak i wadą. Z jednej strony daje to widzowi czas na zanurzenie się w atmosferze filmu, z drugiej jednak może sprawić, że historia wyda się rozwleczona.
Dialogi są subtelne, często pełne niewypowiedzianych emocji. Coppola używa dialogów oszczędnie, co pomaga budować napięcie i podkreślać milczące dramaty bohaterów.
Film „Priscilla” rezonuje ze mną głównie dzięki swojej melancholijnej tonacji i subtelnemu podejściu do tematu uwięzienia w luksusie. Czuję współczucie dla głównej bohaterki, której życie jest kontrolowane przez innych. Mimo to film pozostawia pewien niedosyt – chciałoby się zobaczyć więcej z życia Priscilli po rozpadzie związku z Elvisem.
Jeśli zastanawiasz się gdzie obejrzeć „Priscilla (2023)”, warto skorzystać z wyszukiwarki linków do filmów i seriali. Sprawdź dostępność na stronach streamingowych oferujących dramaty.
Opłaca się rejestrować?
Tak, wszystko działa. Tylko należy poprawnie utworzyć konto. Polecam Serdecznie!
Dzięki!
Jakość obrazu na najwyższym poziomie, nie zawiodłem się.
Zarejestrowałam się bez problemu, polecam każdemu!
Halo! Gdzie się zmienia tą rozdzielczość??
Długo szukałam i w końcu znalazłam. Dzięki za polecenie!
Bezproblemowy dostęp i mnóstwo tytułów. Czego chcieć więcej?
To działa lepiej niż myślałam. Świetna jakość produkcji.
Warto było się zarejestrować, polecam wszystkim niezdecydowanym!
Nie spodziewałem się, że tak łatwo można znaleźć ulubione filmy.